De witte kubus. Het lijkt niet veel te zijn. Gewoon een witte kubus. Als ik inzoom met mijn camera zie ik de kleine stukjes. Het wordt veel meer. Je kan zelfs niet meer zien of het nu de witte sokkel is of dat je zelf in een witte gesloten ruimte zit. De hoeken zien er hetzelfde uit. Als ik aan een witte kubus denk, denk ik aan een sokkel. Maar ook een witte expositieruimte. Maar ook een witte gesloten ruimte, waarin je leven weer opnieuw kan beginnen, een soort geboorte middenin je leven.